غزل : دانه و دام

**********

نرگسِ مَستِ تو ، هم ساقی و هم میخانه           
لعلِ جانبخشِ لبت ، هم مِی و هم پیمانه

طـرّه ی زُلفِ تو ایمانِ فَلَک داده به باد           
خالِ دلجوی تو ، هم دام بُوَد هم دانه
      
گر مُسلمان ز تو حاجت طلبد نیست عجب        
بر سَرِ خوانِ تو ، هم مَحرَم و هم بیگانه

حاجتِ تیر و کمان نیست ، که مُرغِ دلِ من       
به هوای تو شده عاشقِ و هم بی لانه

گل دریده است گریبانِ خود از شوقِ رُخَت        
مست و شیدای تو ، هم بُلبل و هم  پروانه

آستان بوسِ تو هر صبح و مَسا ، شَمس و قَمَر   
خاکِ درگاهِ تو ، هم مسجد و هم بُتخانه
 
آن حکیمی که بُدی عاقل و فرزانه ی شهر        
شده بر روی تو ، هم عاشق و هم دیوانه

**********

از اشعار سید رضا نوعی (حکیم) در مدح امام حسن مجتبی علیه السلام