بگذار که از درد تو بیمار بمیرم

**********

بگذار که از دردِ تو بیمار بمیرم
از آتشِ دل سوزم و تبدار بمیرم

بگذر نَفَسی از سَرِ بالینم و بگذار
از تاب و تبِ لحظه ی دیدار بمیرم

گر  دیدنِ رخسارِ تو  ای ماه ، گناه است
بگذار نگه کرده ، گنهکار بمیرم

 سَهل است ز تیرِ نگهت مُردنم ، امّا
ترسم نزنی بر دل و دشوار بمیرم

چون سایه ات ای گل ز سرم رفت ، عجب نیست
از جورِ خَس و سرزنشِ خار بمیرم

تا چند ز بی مِهریَت ای مادرِ ایام
یک بار شوم زاده و صد بار بمیرم

 مَستم کُن از آن لعلِ مِی آلوده که حیف است
 مِی ، باشد و من پیشِ تو  هشیار بمیرم

تا چند  صَبا  در  پیِ یارم  بدوانی
بگذر ز منِ خسته و بگذار بمیرم

**********